صدای جمعیت رو وقتی که آهنگ تموم شد می شنیدی بالا میاوردی.همشون دیوونه شده بودن.همشون دقیقا همون احمقایی هستن که تو سینما مثل کفتار به چیزایی که اصلا خنده دار نیست می خندن. به خدا قسم اگه نوازنده ی پیانو بودم و یا بازیگر سینما و این مشنگا فکر میکردن که من خیلی محشرم حالم بهم میخورد.حتی دلم نمیخواست برام دست بزنن. مردم همیشه برای چیزای اشتباه دست می زنن.اگه من نوازنده ی پیانو بودم تو کمد پیانو میزدم.

+از کتاب"ناطور دشت" نوشته ی "جی.دی.سلینجر" استخراجش کردم.