دست هایی از عدم

                                                       

کنار ریل قدم میزد.آهنگی از فرهاد توی ذهنش میچرخید.گاهی هم تبدیل میشد به نامجو.یک شال سرمه ای سرش بود.با یک کوله ی مشکی با بندهای نارنجی.و پنج شش تا انگشتر...تمام فکر هایش را کرده بود.چیزی وجود نداشت که به هستی بندش کند.حقیقتا چیزی وجود نداشت.هیچ چیز...سرش درد میکرد.قلبش هم. نفسش میگرفت و آن اسپری سبز ساعتها دستش بود.

به عدم فکر میکرد.به چیزی عمیق.به سطح چیزی عمیق.به گرد و خاک های روی سطح چیزی عمیق.به نیستی فکر میکرد.به توهم نیستی.به سوراخ حاصل از توهم نیستی.به دختری فکر میکرد که مرداد ماه مرد.به دختری فکر میکرد که تیر ماه مرد.به سوراخی  نه چندان پنهان شده میان درختان و بوته ها در شمال.درختان و بوته هایی سبز.به سبزی یک جفت چشم سیاه.به ساعت های منقرض شده فکر میکرد.به آینده ای تاریخ مصرف گذشته.به تکرار مکررات....به نوع خاصی از عدم فکر میکرد.عدم های پنهان شده در هر ذره ی خاک.به عدم های نارنجی روشن.

به هیچ شدن ناگهانی فکر میکرد.مثل رایحه ای که فقط یک لحظه به مشام میرسد بود....قطار می آمد.قطار بوق میزد.قطار ریل را میلرزاند.او نزدیک ریل بود.چشم دوخته بود به چراغ جلوی قطار.چشم دوخته بود به روشنایی عدم.به پایان چرخه ای از چرخه های هستی.چرخه ای دردناک. به پایان این جسم.پایانی که کالبدش را از هم میشکافت ولی روحش را قلقلک میداد.مثل این بود که سگی دوست داشتنی با زبانش روحش را لیس میزد.مثل این بود که سگ هایی دوست داشتنی مغزش را لیس بزنند.قطار نزدیکتر میشد. عدم نزدیکتر میشد.سوراخ بین بوته هایی در شمال نزدیکتر میشد.یک قدم به ریل نزدیک شد...

مردی آن طرفتر پرچم به دست، اخطار میداد که فاصله بگیرد.یک قدم دیگر به ریل نزدیکتر شد.با سگ ها دست داد.یک بوته ی خار را چسبید و زل زد به روشنایی جلوی عدم.قطره های توهم از دستش جاری شد.دودهای مغزش جلوی دیدش را میگرفت .یک قدم دیگر نزدیک تر شد.قطار بوق میزد.مرد پرچم به دست می دوید.حالا یک پایش روی ریل بود.کوه هایش را به دندان گرفته بود.صخره ها را با انگشتش هل میداد.یک سوراخ داشت سمتش می آمد....قلبش تند و تند توهم را پمپ میکرد و از سوراخ های روی دست چپش بیرون میفرستاد.توی عرق جاری شده از پیشانی اش ماهی ها ی قرمز شنا میکردند و میرقصیدند...

قطار داشت می آمد.مرد داشت میدوید...حالا کاملا روی ریل بود.داشت به عدم می پیوست.داشت میرفت توی سوراخی در بین بوته هایی در شمال به سبزی یک جفت چشم/ هایی که دوخته شده بود / تکه ای از شب روی قلبش / به تندی میزد / بوق هایی طولانی / ترین روز سال / هایی که گذشت / پرنده ای از آسمان / آبی بود و فریاد میکشید / سیگاری را جنازه ی یک سوسک....

عدم کند شد.سوراخ پرواز کرد.هستی زنجیر هایش را محکم کرد.پسر بچه ای با چشم هایی سبز صدایش میکرد:..خانوم! خانوم!...گوشیتون زنگ میزنه...خانوم!...دست پسرک سیبی بود.قطار رد شد.موهایش را تکان داد.توهمی قرمز روی زمین ریخته بود.مرد ایستاد.

+محرم هم رسیده و مریدان مذکر حسین،خالکوبی ها و تتو های حماسی و انقلابی و عاشقانه ی خویش را تمدید کرده و ابروان را به زیبایی آراسته اند. و مریدان مونث حسین لوازم آرایشی خویش را کامل کرده و ساپورت مناسبی برای را ه رفتن کنار دسته دست و پا کرده اند...