درهم برهم

                                       

یک سری آهنگ هاهستند که وقتی پیدایشان میکنید و بهشان گوش میدهید از خودتان می پرسید چطور این همه سال بدون این موزیک دوام آورده اید.چطور بدون آن به ملکوت اعلی نپیوسته اید.چطور این همه مدت، صبح بیدار شده اید و زمزمه اش نکرده اید.چطور در پیاده روها قدم زده اید، بدون اینکه به آن گوش کنید.یک سری آهنگ ها هستند که شما را مطمئن میکنند که هستی همیشه در حال نواختنش بوده و این شما بوده اید که نمی شنیده ایدش(فعل سختی است.)که بهشت وعده داده شده باید از چنین نوایی سرشار باشد.(راستی حوری مرد هم داریم؟)...یکی از چیزهایی که فکرش راهم نمیکردم ممکن است حالم را خوب کند، بافتن بود.مسلما اگر امتحانش نمیکردم برای همیشه جزو آخرین گزینه هایی می ماند که بهش برای خوب کردن حالم فکر میکردم.اما حالا کنار گزینه های نخستم یعنی قهوه خوردن و ساز زدن و شعرخواندن جایش داده ام:شال بافتن به همراه گوش دادن به موزیک های مذکور.یک شال ایده آل بافتن که شبیه مال کسی نباشد.که اگر هوا سردتر شد، بپیچی اش دور گردنت و فارغ از اینکه از نظر دیگران اصولی و زیباست یا خیر، باهاش حال کنی.این یک شال دلی است.موقع بافتنش نه به بدبختی ها فکر کرده ام و نه خوشبختی ها.نه به عشق و نه به تنهایی.(این دو را به عنوان کلمات متضاد نیاورده ام.گاهی به شدت مترادف اند.گاهی همین عشق مسبب تنهایی ست) نه به حکومت بسیار گل و بلبل موجود نه به توده نه  به فلسفه نه به مذهب و تمدن/خربزه و عسل نه به اگزیستانسیالیسم نه به طبقه ی دوم ساختمان کوچه ی رجایی.نه به زنده هایی که برایم مرده اند و نه به مرده هایی که برایم مرده اند.(مرده ای نمی تواند برایم زنده باشد).موقع بافتنش در "هیچ"سیر کرده ام.در "هیچ"ی عمیق...

+عرضم به خدمت شما که خواهر گرام بنده را همستری است به غایت زیبا و گوگولی مگولی چنان که تماشایش مفرح ذات است و ماچیدنش ممد حیات.و همستر وی را عروسکی ست که گاهی آن را در بغل گرفته در دامان اینجانب،می خسبد.مواظب باشید که تناولش نکنید:)  ببینید

++گاهی نیز چنین لب و لوچه ی مبارک را جمع کرده، لالا می نماید.  ببینید

+++گاهی نیز ایستاده و دست بر دست گذارده و در حقیقت عالم هستی تامل می نماید.   ببینید