در فلسطین ترین گوشه ی شهر، روی سومین پله ی مطبی که قرار است جنونم را در آن شفا دهم ایستاده ام.از انقلاب می آیی و از انقلاب میگویی و در بین قُل قُل قلابی ترین انقلاب ها، انقلابی حقیقی در قلبم قِل میخورد و میخورد و رد و رد داده است مُخ خسته ام ای مخدوم خیر خواه من که چون خرخر خاموش خواب های بی خابوس(!) میمانی.بره ها از دست تو غذا میخورند و پرنده ها از جیب تو دانه.و هَزارانی که با دیدن تو می آوازند، زاغانی اند که زاغیت ز یادِ زارشان رفته.ای که سبز ترین سبزه زار هستی در چشم های سرسبزت ،سبز شده و من چون آهوی آرام آه کشیده ای در آرزوی آرمیدن در سبزه زار آزادت ایستاده ام...