قطعا توی دنیا چیزهایی هست که حال آدم را برای دقایقی بهتر کند اما رفیقی که آدم دلش را به بودنش خوش کند ، چیز دیگریست.پانیذ از آن آدم هایی نیست که نتوانی پیدا کنی اش.که سرش همیشه شلوغ باشد.که حالت از دغدغه هایش به هم بخورد.پانیذ از آن آدم های گوگولی مگولی است.که هر دفعه بهش زنگ بزنی،پایه ی بیرون رفتن توی عصرهای گاها دلگیر کرج است.که اگر دنیا هم روی سرت خراب شود خیالت تخت است که توی یکی از آپارتمان های صورتی گلستان دوم کسی هست که می توانی بروی پیشش و لب پنجره باهاش نسکافه بخوری و بهتر شوی.که یادت برود چقدر غمگینی.که مثل خودت غار تنهایی ای داردکه داخلش توی کتاب ها و فیلم هایش غرق میشود و غرق میشود و دنیا را به هیچ جاش حساب نمیکند...