وقتی گفتی دلت برای نفس کشیدن در هوا کرج یک ذره شده،دلم گرفت دکتر.از وقتی که گذاشته ای و رفته ای خیلی تغییر نکرده.شاید فقط عمق تنهایی هایمان بیشتر شده...گوهر دشت شیب ملایمش را دارد هنوز.و عطر فروش های سمجش را.درخت های عریان چهاربانده هنوز شاهد عبور پورشه ها و مازراتی ها هستند.جگرکی های درختی هنوز مشتری هایشان را دارند و نیز درختی همچنان آماده ترین مکان برای ولنتاین است. و ماشین های پلیس گوش به زنگ در زیر پل ایستاده اند که با جان و دل کفترهای عاشق را ذارتی بگیرند و با فحش بکنند توی ماشین تا دلشان خنک شود و فکر کنند دارند کار مهمی انجام میدهند.نمی دانند که تاثیر کارشان"صفر"است...کاخ شمس هم از دور به ویرانه ای متروک می ماند که کلاغ ها بی سر و صدا بر فراز آسمانش پرواز میکنند.دو سال پیش که باز بود و توانسته بودم بروم آنجا را ببینم،کِیف کرده بودم از آن معماری زیبا.هنوز لوازم خانه سرجایشان بودند اما راهنما آرام گفت که خیلی هایشان وسیله های اصلی نیستند.هرچه گفتیم وسیله های اصلی کجایند مارا پیچاند و آخرش هم یک نگاه عاقل اندر سفیه تحویلمان داد.طالقانی و شهدا مثل همیشه شلوغند.جای پارک هنوز هم آن ور ها معضل بزرگی است.مرد های دست فروش یخ زده ای را می بینم که وسایل هفت سینشان را چیده اند گوشه ی پیاده رو. و مرد دست فروشی را پیدا کرده ام که انگشترهای بساطش را خودش میسازد.آن ور ها تغییر نکرده دکتر.مثل اعتیاد من به خرید انگشتر.مغازه هایش هنوزهم همان فروشنده های روفرم و خوش تیپ و امروزی اش را دارد.دختر هایی که اگر گونی هم تنت کنی و از اتاق پرو بیایی بیرون، به نظرشان خیلی بهت می آید و خیلی زیبا شده ای.و پسرهایی در هیئت هرکول ولی با ناز و ادای بیشتر و (نمیدانم چرا) صدای نازک تر.میدانی که وقتی عید نزدیک تر میشود هنرمندان زیادی کنار خیابان توی سرما ساز میزنند دکتر...
از شهدا پایین تر،همانطور که خودت می دانی،جنس ها ارزان تر میشوند و دمُده تر.و پایین تر که میروی زن های غمگینی را میبینی که زل زده اند به ویترین طلافروشی ها.ومرد های مسافرکشی که دل پری دارند از طرح زوج و فردی که راه افتاده.وبعد تر یک دانشکده ی بزرگ با دختر ها و پسرهایی که دلشان خوش است.پارک چمران را از وقتی که خراب کرده اند ندیده ام.البته به گفته ی خودشان درست کرده اند! یک دیوار سیمانی بزرگ گشیده اند وسطش و رودخانه اش را کانال کشی کرده اند.رودخانه ای که قبلا صدای زندگی میداد،حالا روی بستری سیمانی درحال حرکت است که به خاطر شیب های مصنوعی ایجاد شده، صدای شیرآبی را میدهد که چکه میکند.یادم می آید چهار سال پیش، ل کمانچه اش را برداشته بود و من سه تارم را.رفته بودیم کنار رود نشسته بودیم و نواخته بودیم برای دل خودمان...وباغ سیب...آخ باغ سیب! باغ سیب می گرید دکتر.درخت های حاشیه را گذاشته اند مانده که مادلمان خوش باشد.از بالا که نگاه کنی وسطش وحشیانه کچل شده...
به ریل های راه آهن دو ردیف ریل دیگر اضافه کرده اند.هنوز هم از خودم می ترسم و جرئت نمیکنم پایم را بگذارم آنجا.داخل که بروی هنوز همانطور مانده دکتر.نمیدانم آن طرف ها رفته ای یا نه ولی اگر رفته باشی میدانی که آنجا یک بیمارستان هست.با دکتر هایی که هیچ چیز و هیچ کس برایشان مهم نیست و نسخه ات را روی هوا قبل از اینکه در بزنی و بروی داخل، پیچیده اند.و پرستار هایی که از زمین و زمان شاکی اند و فریادهایشان مو به تن هر تنابنده ای سیخ میکند.اولین باری که رفتم آنجا آخرین بار هم بود.کنار اتاق آزمایش بیهوش شدم و اگر آن پرستارِ خوفناک آرنجم را نمیگرفت با مخ میرفتم توی زمین.آنجا جای دلگیریست دکتر.پر از زن های چادریِ غمگینی که ابروهایشان ماه هاست دست نخورده. بایک نایلون قرص و آمپول نشسته اند کف زمین و بچه ای/هایی چادرش را باگریه چنگ میزنند.مرد های درمانده ای که دست های فوق العاده کار کرده ای دارند و دم به دقیقه توی حیاط سیگار میکشند و هزار بار به پوچی میرسند.دختربچه هایی که می آیند تا بچه ی ششم شان را به دنیا بیاورند و بعد مثل افسرده ترین موجود جهان، دست پنج تای دیگر را با شوهرشان میگیرند و میروند.بچه ها جیغ میزنند.دوتایی به نوبت یک کاپشن را میپوشند.ناخواسته به این دنیا پرت شده اند.زنها شکل بغض اند و مرد ها شکل آه.خدا کجاست دکتر؟...
آن طرف ها جاییست که میتوانی کمیاب ترین وسیله های دنیا را آنجا پیدا کنی.مثل سوپاپ زودپز ِ قدیمی مامان.راستی حال مامان را پرسیده بودی.خوب است دکتر.کمی بی حوصله تر شده.فشارش زیاد بالا و پایین میشود.خیلی وقت ها میبینم که به دست هایش نگاه میکند.حلقه ی ازدواجش سخت از انگشتش می آید بیرون.تارموهای نقره ای اش را فورا رنگ میکند و هر وقت به آینه نگاه میکند به خودش یقین میدهد که چین و چروک های بغل چشمش به خاطر خستگی است.میدانی دکتر...پیر شدن یک چیز است و قبول کردنش یک چیز دیگر..مگر نه؟...
+ جای عزیزان دل انگیز خالی.که در این شب بارانی نشسته ام به سه تار زدن.ردیف هایی از جنس شور که آزاد میشوند از لابه لای پرده ها...